Eo Vallienne, Henri Cxu li (2)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Ne zorgante pri tiu grava punkto, ci estis malprava.Tio pruvas, karulo, ke oni ne povas pripensi pri çio.324ÇU LI?eLIBROFradeko respondis nenion, kaj daûrigis kompari la du fotografaîojn.—Estas vere, li diris post momento; ¸is nun mi ne studis tiujn du portretojn kun la atento, kiun ili meritas: kaj la absoluta simileco de tiuj du figuroj montras al mi, ke estas neutile pli longatempe protesti.Çar ni supozu momente, ke mi estas vere Herbeno çenrompinta, mortkondamnita kaj ekzekutota se bedaûrinde mi estas rekaptita, kia devas esti mia sintenado en tia dan¸ero? ¯i estas: certigi al çiuj homoj, eç al miaj amikoj, eç al mia edzino, precipe al mia edzino, ke mi estas Fradeko; diri la samajn vortojn, havi la saman sintenadon, kiujn dirus kaj havus la viro, kies nomon mi prenis; kaj koleregi, kiam oni nomas min Herbeno; unuvorte fari ¸uste tion, kion mi faras.En tiaj kondiçoj, estas neeble, ke la vero montri¸u.Çu mi estas Petro? çu Fernando? Tion neniu scias krom mi.Sed ci kaj ciaj amikoj havas neniun fundamenton, sur kiun vi povas apogi vian konvinkon, çar tio, kio konvenas al unu, konvenas al alia kun tiom da verÿajneco.—Fine ekkriis Re¸ino, ci do konfesas, ke ci estas Fernando!Petro havis skeptikan rideton.—Se mi estas Fradeko, li respondis, mi ne povas konfesi, ke mi estas Herbeno, tial ke tio ne estas vera: kaj se mi estas Herbeno, mi ne povas ankaû ¸in konfesi, tial ke 325ÇU LI?eLIBROmia vivo estas minacita.Pro tio, mi forlasas kontraûstaron, kiun mi rekonas neutila.Laca pro batalo, dezirante havi pacon, mi konsentas fari¸i la viro, kiu plej plaços al ci: Petron aû Fernandon elektu.—Jen estas, laû mia opinio la sola afero farebla de ci: çar ci devas kompreni, ke tia komedio ne povas senfine daûri.—Nun mi petas de ci unu solan komplezon; promesu, ke ci min plezurigos pri tiu punkto.Neniam parolu pri estinteco, neniam veku memorojn, neniam aludu al fari¸oj, kiuj povus esti nur dolorigaj por mi.Komprenante, ke ÿia edzo volas paroli pri tiu terura sceno de amrompo, kiu kaûzis tiom da malfeliçaîoj, Re-¸ino respondis kun rideto plena je mistereco:—Cian deziron mi kontentigos.Mi certigas, ke neniam ci havos motivojn por plendi pri mi.La interparolado estis fini¸inta.Petro rigardis horon en horlo¸o.—Sed malfrui¸as, li diris, kaj ci ne estas ankoraû preta: ci tamem scias, ke tiun vesperon estas festo çe sinjoro Maziero.—Post kvin minutoj ni povos eliri, respondis Re¸ino, enirante en sian tualetejon.Sed ÿi havis multe da malfacileco por butonumi siajn ÿuojn kaj alligi sian çapelon, tiel forte tremis ÿiaj manoj pro miro kaj kontento.326ÇU LI?eLIBROFine ÿia edzo konfesis, ke li estas Fernando.Antaû momento, vidante tiun teruran koleron, kiu ekkaptis la junulon, ÿi sentis, ke dubo naski¸as en ÿia cerbo; sed ¸i poste mortis tre rapide.Nun çio estas tute finita.Dank’al maltimega provo, kiu povis kosti al ÿi tre kare, Re¸ino fine sukcesis elirigi Petron el lia muteco, kaj eltiregi el li lian sekreton.Ÿi sentis ke Fradeko ÿin malpar-donas pro ÿia venko.Tamen la juna virino ne supermezure çagreni¸is pro tiu nova sintenado.Ÿi esperis, ke, dank’al tempo kaj dank’al multaj afablaîoj, ÿi malaperigos el lia koro tiun bedaûrindan impreson.Nun, tial ke ÿi konas la veron, ÿi decidis, ke ÿi estos obeema al sia edzo, ne lin turmentos plu, ne lin embarasos per maldiskretaj demandoj, neniam aludos al la estinteco, kiu povas esti por li nur doloriga, fine fari¸os lia kunkulpantino pri la nova personeco, kiun vestis Fernando.Tio estis necesega por lia trankvileco kaj lia sendan-¸ereco.Pro tio, kiam ÿi eniris en la çambron, en kiu Petro surmetis sian frakon, ÿi diris per karesa kaj submetita voç-tono, kiu kontrastigis kun ÿiaj koleroj de lastaj tagoj:—Timu nenion, karulo mia.Tial ke ci fidis al mi, cian sekreton zorge mi konservos en mia animo kaj neniu ¸in divenos.327ÇU LI?eLIBROPetro levetis siajn ÿultrojn, kaj, ne respondante, apogis sur elektran butonon.—Venigu kaleÿon, li diris al la servistino.Post kvin minutoj, la geedzoj veturis al la avenuo de Bois-de-Boulogne, kaj eniris en la grandan salonon de l’hotelo, en kiu Maziero ilin atendis.328ÇU LI?eLIBROÇAPITRO NAÛALa festo brilis per ¸ia tuta heleco.Coquelin estis dekla-minta monologon, kaj fraûlino Delna kantis sian faman arion de ”la Kantinistino”, kiam Baptisto alpaÿis al la bankiero, kaj al li diris mallaûte:—Sinjoro, la edzino de via Sèvres’a ¸ardenisto atendas en antaûçambro.Ÿi volas paroli al vi, kaj certigas, ke tio, kion ÿi havas por diri, estas tre grava kaj ne prokraste-bla.—Tre bone, mi iras al ÿi.— Kio okazas? mia bona Ger-trudo, demandis amike Maziero, vidante la mal¸ojegan mienon de tiu virino, kiun li multe ÿatis.—Ha! sinjoro; kia malfeliço! Mi venas pro Filipo.Li suprengrimpis sur pomarbon por ekkapti neston.Vi scias, ke tute mallerta estas tiu kompatinda knabo: tio ne povas mirigi, tial ke li estas tiel kripla.Tiam li falis.Depost tiu momento, li ne movi¸as pli.Ne estas eble, ke okazis dan¸era akcidento, çar la arbo ne estas tre alta.—Çu vi venigis kuraciston?—Jes, sinjoro, tuje.Sed vi scias, ke mi fidas nur al vi.Pro tio mi uzis vagonaron, kaj venis vin averti.—Vi estis prava.Mi eliras kun vi.329ÇU LI?eLIBROLa bankiero revenis al la salono.—Senkulpigu min, li diris al siaj invititoj, kiujn li rapide informis pri la okazintaîo [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki