Julio Cortazar Gra w klasy(1)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.W dodatku Babspokłóciła się z konsjerżką i ze wszystkimi babami w całym immeuble, a jest ich okołopięćdziesięciu.- They are awful42 - nadęła się Babs gryząc cukierek, który wyjęła z torebki.-Węszą marihuanę, nawet jak się robi gulasz.Oliveira zmęczył się mieleniem i podał młynek Ronaldowi.Maga i Babsszeptem omawiały powody samobójstwa Guya.Wynudziwszy wszystkich, ile wlazło,szukaniem palta, Gregorovius spokojnie rozwalił się w fotelu ze zgaszoną fajką w42They are awful (ang.) - One były straszne.ustach.Deszcz uderzał o okno. Sch�nberg i Brahms - pomyślał Oliveira wyjmując zpaczki gauloise'a - nie najgorzej.Zazwyczaj w takich okolicznościach wyjeżdża Chopinalbo Todesmusik f�r Siegfried.Wczorajsze tornado zabiło trzy do pięciu tysięcy osóbw Japonii.Myśląc statystycznie. Ale statystyka nie była w stanie rozpędzić smakułoju, którym pachniał papieros.Obejrzał go bardzo dokładnie przy świetle zapałki.Byłto porządny gauloise, bielutki, z delikatnie rysującymi się literami i chropowatymiwłóknami tytoniu, które wyłaziły z wilgotnego końca. Kiedy jestem zdenerwowany,zawsze ślinię papierosy.Jak pomyślę o sprawach w rodzaju Rose Bob.Tak, dzieńbył niewąski, a co jeszcze nas czeka. Najlepiej będzie powiedzieć o tym Ronaldowi,żeby przekazał to Babs, tym ich quasi-telepatycznym sposobem, który tak zdumiewaPerica Romero.Teoria porozumienia, jeden z tych fascynujących tematów, którychliteratura nie wyłowiła jeszcze dla siebie i który czeka na jakichś nowych Huxleyówczy Borgesów.Teraz Ronald przyłączył się do szeptów Magi i Babs, leniwie kręcącmłynkiem.Nie będzie tej kawy do usranej śmierci.Oliveira zsunął się z ohydnegokrzesełka art nouveau i wygodnie ułożył na ziemi, z głową opartą o stos gazet.Sufitjakoś dziwnie fosforyzował, pewno to było raczej subiektywne wrażenie, bo kiedyzamykał oczy, jeszcze przez chwilę widział fosforyzowanie, po czym zaczynaływybuchać wielkie fioletowe kule jedna po drugiej, wuf, wuf, wuf, prawdopodobniekażda kula odpowiadała skurczowi czy może rozkurczowi serca, skąd można wiedziećtakie rzeczy.Gdzieś w głębi domu, chyba na trzecim, dzwonił telefon.O tej porze rzeczw Paryżu niesłychana. Jeszcze ktoś wykitował - pomyślał Oliveira.- Po nic innego niedzwoni się nocą w tym mieście szanującym sen.Przypomniało mu się, jak kiedyśznajomy Argentyńczyk, dopiero co przybyły do Francji, zatelefonował do niego o wpółdo jedenastej wieczorem.Wyszukał w książce telefon w tym samym domu i tamzadzwonił.Twarz faceta z piątego piętra, który w szlafroku stukał do jego drzwi,lodowata twarz, quelqu'un vous demande au t�l�phone43, Oliveira szybko wciągającysweter, wbiegający na piąte piętro, najwidoczniej zirytowana pani domu, wszystko poto, żeby dowiedzieć się, że mały Hermida jest w Paryżu - i cześć, stary, słuchaj, kiedysię zobaczymy, mam wiadomości od wszystkich, Traveler i chłopaki z Bidu i tak dalej,i tak dalej, i pani usiłująca pokryć irytację i oczekiwanie, że Oliveira nagle zaczniepłakać, bo dowie się o zgonie kogoś ukochanego, i Oliveira nie wiedzący, co robić,43Quelqu'un vous.(franc.) - Proszony pan jest do telefonu.vraiment je suis tellement confus, Madame, Monsieur, c'�tait un ami qui vientd'arriver, vous comprenez, il n'est pas du tout au courant des habitudes.44Och, Argentyna, niezobowiązujące, szczodre godziny, otwarte domy, czas,który można wyrzucać przez okno, cała przyszłość przed człowiekiem, calusienieczka,wuf, wuf, wuf, ale w oczach tego tutaj, o trzy metry, nic nie będzie, nic nie będziemogło być, wuf, wuf, wuf, cała teoria porozumienia unicestwiona, ani mamy, anipapy, ani pipi, ani papu, ani wuf, wuf, wuf, tylko rigor mortis i otaczający go ludzie,którzy nawet nie pochodzą z Salty lub Meksyku, aby jak przystało słuchać muzyki iczuwać przy zmarłym aniołku, ludzie, którzy nie mogą wycofać się z tego całegointeresu, bo ani nie są dość prymitywni, żeby wznieść się ponad ten skandal przezzaakceptowanie go lub zidentyfikowanie się z nim, ani dostatecznie wysublimowani,aby wręcz go negować i włączyć one little casualty45 na przykład w trzy tysiące ofiartajfunu Weronika. To wszystko jest właściwie tanią antropologią - pomyślał Oliveira; w żołądkuczuł jakiś dziwny chłód i skurcze.W końcu zawsze splot słoneczny. To jest prawdziwe porozumienie, te podskórne zawiadomienia, niewymagające żadnych słów.Kto zgasił lampę � la Rembrandt? Nie pamiętał, przedchwilą jeszcze było coś w rodzaju złotawego pyłu na poziomie podłogi; nadaremnieusiłował sobie przypomnieć, co się działo od przyjścia Ronalda i Babs.Nic [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki