Kraszewski Józef Ignacy Dzieje Polski 01 Stara bań

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Gęsty las z jedn�j strony, dozwalał się podkraść niemal do samego obozowiska w dolinie.Ludzie na ziemię się pokładłszy, pełznęli cicho na brzuchach.Obóz Pomorców był dla nich łakomą zdobyczą, choćby się nieobciążył łupami.Lud tam się do nich kupił z całego wendyjskiego wybrzeża, aż do ujścia Aaby, zbóje i łotry ze szerokiegoświata.Pomorcy wojownicy razem i przekupnie, mieli t�ż u siebie doma, czego dusza zapragnęła.W Winedzie mieniali swojeskóry i bursztyny na żelazo, na miecze, sukna i towary idące z południa, wschodu i zachodu.Choć mowę mieli słowiańską, aleserca już niemieckie, byle łupu dostać gotowi byli iść na swoich, służyć każdemu, palić i zabijać choć braci rodzonych.Chciwość ich ciągnęła i zwierzęca dzikość.Przebiegłszy kawał kraju, w którym tylko zgliszcza i pustkę zostawili po sobie, zniszczywszy osad kilka, złupiwszy dworówwiele, położyli się właśnie obozem u lasu; w miejscu bezpieczn�m.Osłaniała ich puszcza, jezioro i błota do koła.Spoczywali bezstraży.Jadło się warzyło w kociołkach, tarcze i miecze leżały porozrzucane po ziemi.Pozdejmowali pasy, pociskali żelazneblachy, aby im lż�j dychać było.I leżąc śpiewali dziko, a wśród pieśni, straszne krzyki a wołania słyszeć się dawały.Pastwili się nad niewiastami i dziećmi pozabieranemi w drodze.Nieopodal od obozu ich, widać było skupioną gromadę ludziłykami i powrozami pokrępowanych; jeńcy to byli, którzy głodni, pokrwawieni, pobici leżeli na piasku, a nikt im chleba nawet nierzucił.Stado psów ujadało nad niemi.Jęczeć nie śmieli, bo słabych zabijano.Niewiasty na rękach trzymały martwe już dzieciżywi i trupy razem leżeli.Ludzie Dobkowi podpełznąwszy z przerażeniem poznawali swoich, między niewolnikami w sercu się im gotowało.Opodaltrochę stali kaszubowie i niemcy, a tych mni�j było.Dobrze uzbrojeni, dodani przez dziada wnukom Sasi trzymali się na uboczu,straż przy nich odbywając.Sami kneziowie na pagórku, pod szałasem odpoczywali bezpieczni.W obozie śmiechu, ryhotania i pieśni pełno było.Czasem tylko dwu zbójów przemówiwszy się porwało z ziemi i cisnęli się nasiebie, chwycili za bary, padając, gniotąc i tarzając.Inni z nich stroili śmiechy.Czasem wstał który, aby do jeńców pójść i łukuna nich spróbować.Polanie mieli czas dobrze się rozpatrzeć i rozmyśleć.Pomorcy, którzy najbliż�j ich leżeli, cale się niczego nie spodziewając,tak zawodzili i wrzeszczeli, iż zbliżających się posłyszeć nie mogli.Aamane gałęzie i szmer pochodu, wiatru szum głuszył i pieśni.Dobek ze swojemi zbliżył się na sam kraj lasu, kilka kroków go dzieliło od najezdnika.Konie jazdy opodal nieco się pasły na łące.Dobek, który jak bartnik na drzewa łazić umiał, z wierzchołka star�j sosny,obejrzał dobrze jak był obóz rozłożony i kazał swoim wprzód nimby się na odpoczywających rzucili, starać się ich osaczyć dokoła jak zwierza w ostępie, drogę im zapierając do ucieczki.Stało się tak, z jedn�j tylko strony od pola zająć ich nie było można, boby zawczasu popłoszono, na dany dopiero znakzabiedz i z t�j strony mieli ludzie, aby nikt nie uszedł z życiem.Jedną część oddzielił Dobek, by się natychmiast do jeńców podkradła i pęta ich poprzerzynała.Oni t�ż mieli na wroga paśći swoim dopomódz do rzezi.Gdy wszystko było gotow�m, przemyślny Dobek stanął z mieczem na przedzie i od pasa róg wziąwszy, dał znak, aby sięrzucono na Pomorców.W obozie choć usłyszano głos ten, nikt się nie ruszył, sądzili, że który ze swoich znak daje, nie ulękli się i nie spłoszyli.Gwari śmiechy szły górą.W t�m z lasu posypali się Polanie pędem lecąc i spadając na karki leżącym, wprzódy nim za broń pochwycić mogli.Krzyk straszliwy ze stu wrzasków złożony rozległ się jak grzmot po lesie i już rzez rozpoczynała okrutna.Jeńcy t�ż zokrzykiem ruszyli zbrojąc się w głownie i koły, bliższych niewiasty zrozpaczone chwytały za gardła rękami i dusiły nim na nogiporwać się uspieszyli.Tylko dal�j leżących gromada wstała, lecz w zamięszaniu i popłochu gniotła się sama, zabywszy broni i lecąc to ku jezioru,to na las, gdzie im zastępowano drogę.Choć ze wszech stron razem napadnięto na obozowisko, do pagórka na którym stali kneziowie i niemcy dobiedz tak rychłonie pospieli, ani Dobek, ani jego kmiecia drużyna.Z góry spostrzegli niemcy, że na Pomorców uderzono i mordowano, chwycili wnet za miecze ludzie żelazni ale już było zapózno.Pomorcy ściśnięci wili się bezbronni padając pod oszczepami i młotami.Niektórzy pełzając uchodzili w zarośla i ginęli podrodze, inni na ziemi leżąc o darowanie życiem prosili daremnie.Kaszuby stojący t�ż dal�j, podnieśli się zrazu za broń chwyciwszy, ale na nich rzuciła się nawała wielka, zagnała ich napobojowisko i trupy, na ciała pobitych, ku lasowi, od którego na nich drudzy czekali.Niemcy sami jedni zostawszy garstką niewielką opasali Leszka i Pepełka, których konie u szałasu stały i z niemi co tchu isiły uciekać zaczęli na pole.Ciemna noc ucieczce sprzyjała.W pogoń za niemi puścił się Dobek w kilkanaście koni, leczpierzchali tak szybko, iż dogonić ich najmniejsz�j nie było nadziei [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki