Lewis Susan Mroczne pragnienia

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Mauclair wspomniał w ostatnim raporcie, że pojawiły się jakieśwątpliwości co do ojcostwa - powiedział.- Halunke jest przekonany, że ojcem dziecka jest Dostawca Wina -powiedział z uśmiechem von Lieberman.- Jak pan sądzi, kiedy panna Pascale będzie już do naszej dyspozycji? -zapytał Br�ning.- Gdy tylko Mauclair wyzdrowieje i Halunke będzie miał okazjępowiadomić go o naszych zamiarach.A teraz, panowie, proponuję, żebyśmyprzeszli do spraw bardziej nam bliskich - oznajmił Liebermann i wyjął zteczki kopie dokumentu, który wcześniej wręczył swymwspółpracownikom.W godzinę pózniej czterej panowie, agenci Abwehry, niemieckiejorganizacji wywiadowczej, która swą bezwzględnością i okrucieństwemprzewyższała nawet gestapo, podnieśli się z krzeseł, wrzucili do piecatrzymane w ręku notatki, a Grundhausen przytknął do nich płonącą zapałkę.Odczekali, aż ostatni skrawek papieru zamieni się w popiół, potem zaczęliszykować się do wyjścia.Von Liebermann wyszedł pierwszy.Pozostali opuszczali mieszkanie wco najmniej godzinnych odstępach.Dzięki temu dwaj z nich zdążyliskorzystać z usług prostytutek urzędujących piętro niżej.Helber i vonLiebermann mieli się spotkać pózniej w innym sekretnym miejscu.Przez ponad dwadzieścia cztery godziny Klaudyna znajdowała się nagranicy świadomości.Ledwo dostrzegała pochylone nad nią zatroskanetwarze, jak z oddali dobiegały do niej wypowiadane przyciszonym głosemsłowa, których treść nie w pełni do niej docierała.Wiedziała, że życiedziecka jest w śmiertelnym niebezpieczeństwie, ale odbierała to tak, jakgdyby to wszystko wydarzyło się nie jej, ale komuś innemu.Nie była wstanie skoncentrować swej uwagi na czymkolwiek.Raz czy dwa wydawałojej się, że czuje na twarzy dotknięcie dłoni Franciszka, słyszy jego głos, gdyszeptem obiecuje jej, że wszystko będzie dobrze, ale kiedy z największymRS207wysiłkiem udawało jej się otworzyć oczy, w pokoju nie było nikogo.Minęły trzy dni, zanim mogła usiąść nie czując przy tym zawrotówgłowy, a po dalszych dwóch dniach doktor Lebrun odważył się powiedzieć,że jego zdaniem dziecko jest uratowane.Kategorycznie jednak zakazał jejwstawać z łóżka, uważał, że powinna leżeć jeszcze co najmniej tydzień.Jakdo tej pory odzyskiwała siły na tyle szybko, by głośno zaprotestowaćprzeciwko tej decyzji, ale kiedy zjawił się Franciszek i oznajmił doktorowi,że jego żona oczywiście zastosuje się do tych poleceń, zrezygnowała zdalszej walki.Spieranie się z Franciszkiem byłoby w tej sytuacji wysocenierozsądne.Postanowiła poczekać, aż wyjedzie.Przypuszczała, że nastąpito niebawem, gdyż bezpośrednie niebezpieczeństwo już minęło, a wtedybędzie mogła robić to, na co ma ochotę.Wkrótce jednak zorientowała się, że Franciszek nie zamierza wnajbliższym czasie opuścić Lorvoire i chociaż rzadko zaglądał do jejpokoju, ciągle czuła jego obecność, podobnie jak więzień czuje obecnośćstrażnika.- Nosisz w łonie moje dziecko, więc musisz stosować się do moichpoleceń.Jeśli chcesz rozprostować nogi, to możesz pospacerować popokoju, a jeśli potrzebne ci jest świeże powietrze, to otwórz okna.Dopókidoktor Lebrun nie uzna, że odzyskałaś już siły, pozostaniesz w naszymapartamencie.Usłyszała potem, jak powiedział Magaly, że czyni ją odpowiedzialną zaprzestrzeganie tych poleceń.W chwilę pózniej Magaly weszła do pokoju i upewniwszy się, żeFranciszek jest na dole, wyjęła z kieszeni fartucha list.Klaudyna niemalwyrwała go jej z ręki.Nie czekając, aż zostanie sama, szybko rozdarła kopertę i przeczytałakrótki tekst.Z oczami pełnymi łez oparła głowę na poduszce.- Myślę wciąż o tobie" - powtórzyła przeczytane słowa.- Jakie towszystko musi być dla niego straszne - wyszeptała.Magaly podeszła do łóżka i czule wzięła jej rękę w swoje dłonie.ZnałaKlaudynę od dziecka.Bez słów wiedziała, co kryje się w myślach jej pani,chociaż nigdy wcześniej nie rozmawiały o Armandzie.- Chcesz może napisać do niego, cheriei Dostarczę mu twój list.Klaudyna popatrzyła na nią i uśmiechając się przez łzy zapytała:- Jak myślisz, czy on wie, że go kocham?RS208- Nie mam najmniejszych wątpliwości.Klaudyna posmutniała.- Powiedz, jak powinnyśmy postąpić? Magaly mocniej ścisnęła jej dłoń.- Wiem, że jest ci bardzo ciężko, ma petite, ale jestem pewna, że wkońcu znajdzie się jakieś rozwiązanie [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki