Marcin Wolski Eurodzihad(2)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Frąckowiak przejechał uliczką powoli, jednak nie zbytwolno, ot, tak, jak powinien przejeżdżać rozglądający się po okolicy turysta.W zatoczce stometrów dalej zauważył zaparkowanego volkswagena.Obok nie było żadnego domu, toteżnależało przypuszczać, że przybył nim klient malarki.Dlaczego jednak zaparkował takdaleko? Równie ciekawe było, czemu umówiony dopiero na dwunastą przybysz z Genewyprzyjechał koło dziesiątej wozem z francuską rejestracją.Stanisław zatrzymał się na moment idotknął maski była jeszcze ciepła.Gość musiał przybyć całkiem niedawno.Ujechał jeszcze pięćdziesiąt metrów i zobaczył ścieżkę dojazdową, wspinającą się nawzgórze.Skręcił w nią, ale po kilkudziesięciu metrach zatrzymał się.Potem w cieniu żywopłotów ruszył ku domowi.Miał nadzieję, że kot pani Fl�gel nieumie szczekać i nie uprzedzi nikogo o jego przybyciu.Przeklinał w duchu, że wybierając się zwizytą, nie zaopatrzył się w żadną broń, choćby w którąś ze strzelb myśliwskich Rosengolda.Przemknął pomiędzy dawnymi zabudowaniami gospodarczymi, kryjącymi zapewnejakieś magazyny lub zbiory obrazów i dotarł do domu.Kuchenne wyjście na podwórko niebyło zamknięte.Wszedł do kuchni; grające na pełny regulator radio, nastawione na stacjęspecjalizującą się w muzyce klasycznej, głuszyło wszelkie odgłosy z zewnątrz i wewnątrzdomu.Podsunął się do drzwi i wysunął głowę. Kompletnie nie wiem, o co panu chodzi.Z siostrą od dawna nie utrzymuję kontaktu.Ją pytajcie! w dochodzącym z parteru głosie Sylvii brzmiał autentyczny przestrach. Kłamiesz, dziwko! zabrzmiało w odpowiedzi. Moja cierpliwość się kończy, a słowodaję, potrafię być naprawdę nieprzyjemny!Frąckowiak pozbył się butów i ostrożnie wyszedł z kuchni na galerię, biegnącą ponadwysokim, dwupiętrowym salonem, pełnym starych mebli i nowoczesnych płócien, doskonalekomponujących się w całość.Na dół prowadziły odkryte kręcone schody.Podchodząc dobalustrady zobaczył przewrócony stolik z rozbitym szklanym blatem i kredowo bladą twarzmłodej kobiety siedzącej na kanapie.Z jej nosa sączyła się krew.Przybysz z Genewynajwyrazniej nie był dżentelmenem.Widział czubek jego głowy, ciemnej, kosmatej.Czyżbykolejny przybysz z Orientu? Pózniej w polu widzenia ukazała się gestykulująca ręka, a w niejspluwa.Sig sauer pistolet, którym chętnie posługiwali się zabójcy.Przybysz nie zadał sobiekłopotu z przewożeniem broni z tłumikiem, zapewne nie przejmował się, że ktokolwiekusłyszy strzały.A może wcale nie zamierzał strzelać? Chyba jednak zamierzał. Które kolano wybierasz, dziwko? zapytał.Szukając jakiegoś pomysłu na ratunek, Staś rozejrzał się po galerii; halabardą walczyć nieumiał, ale pałaszem tak! Jeden z dwóch francuskich pałaszy kawaleryjskich, skrzyżowanychna kilimie obok wejścia do kuchni, wyglądał na broń ostrą i poręczną.Jako student trenowałszermierkę.Delikatnie zdjął oręż ze ściany i w tym momencie zorientował się, że Fl�geluniosła wzrok do góry.Sekundy dzieliły go od momentu, kiedy napastnik podąży za jejwzrokiem i odwróci się.Zadziałał instynktownie.Przesadził barierkę, mierząc stopami w środek fotela,rozłożystego leniwca, stojącego tuż obok bandziora.Zniadoskóry zdążył jeszcze wykonaćpółobrót i unieść uzbrojoną rękę, ale już nie zdążył wypalić.Pałasz rozmach Frąckowiakawzmocniła jeszcze siła spadania, uzależniona, jak wiadomo, od przyciągania ziemskiegorównego g opadł niczym gilotyna, oddzielając uzbrojoną dłoń zbira od reszty ramienia.Upadła na ziemię, ale pistolet nie wystrzelił.Samoczynna blokada iglicy szwajcarskiegopistoletu potwierdziła swą niezawodność [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki