Margit Sandemo Cykl Opowieci (01) Irlandzki romans

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Miał swoje powody - odparł Martin.- Ale odnajdzie nas w mieście.Wziął naszeadresy.J�rgen zacisnął wargi.- Do licha, co ten facet w sobie ma takiego? - mruknął pod nosem.Tone patrzyła przed siebie markotnie.- Jak pusto się tu teraz zrobiło bez niego.Dom wcale już nie jest taki miły.- Sam tego chciał i musimy to uszanować - rzekł Martin.- Trudno mu żyć, a przecieżsam wie najlepiej, jak postępować wobec swojej choroby.Tone westchnęła.- My także musimy już wracać.Ktoś, nie chciałabym pokazywać palcem, jadłstanowczo za dużo.No i teraz albo musi - my zaraz wyjeżdżać, albo wyprawić się do wsi poprowiant.J�rgen skruszony wpatrywał się w blat stołu.Po czym Tone wróciła do najważniejszej sprawy, jaka ich powinna zajmować:- Odważymy się spojrzeć jeszcze na koronę, czy pójdziemy się trochę położyć?- Położyć? Oszalałaś? Oczywiście spróbujemy oczyścić koronę! - zawołał J�rgen.-Musimy jednak być ostrożniejsi, żeby nam się korona nie rozleciała na kupkę rdzy.Pochylili się wszyscy nad wielką, skamieniałą, nieforemną bryłą.Zwiatło świec odbijało się ciepłym blaskiem od królewskiego miecza.Annika wrozmarzeniu gładziła klingę.Znowu widziała w wyobrazni króla Cadallana, który musiałukryć ten miecz przed wrogami.Nagle drgnęła, bo usłyszała jakiś dzwięk.- Cii! Zdaje mi się, że ktoś jest za oknem.Wyprostowali się wszyscy i nasłuchiwali.- Nie, przywidziało ci się - powiedział J�rgen.- Nic nie słyszę, najmniejszego szmeru.Martin podszedł do okna.- Nic tu nie ma.Czy nie słyszysz, że wiatr rozpoczął znowu swój wiekuisty koncert?Widocznie podmuch rzucił czymś o szybę.Owszem, wiatr powrócił.Po kilkudniowej przerwie dął ze zdwojoną siłą.Annikazadrżała.Teraz, kiedy Rona z nimi nie było, uważała, że Steinheia to wymarłe i nieprzyjemnemiejsce.Nagle zatęskniła do cywilizacji.Usiedli wokół stołu tak, by każde od swojej strony mogło czyścić koronę.Bardzoostrożnie, jakby mieli do czynienia z delikatną skorupką jajka, kruszyli pincetami i innymimaleńkimi narzędziami ziarnka piasku i drobne cząsteczki ziemi.J�rgen bowiem zabrał zesobą podręczny komplet narzędzi archeologicznych.Nawet nie marzył o tym, że mogą mu sięprzydać na tym cyplu, ale teraz wszyscy byli mu wdzięczni za przezorność.- Mam nieprzyjemne uczucie, że robimy coś niedozwolonego - zaczęła Annika.- Czynie powinniśmy najpierw zgłosić znale.- Siedz cicho, bo jak nie, to cię stąd wyrzucimy! - postraszył J�rgen.- I co ze mną zrobicie? - odcięła się.Znowu zapomnieli, że czas mija.Nie widzieli, co się wokół nich dzieje, dopóki świecenie wypaliły się tak, że trzeba je było zgasić, ale wtedy spostrzegli, że na dworze jest jasno iżadne świece nie są już potrzebne.Wciąż powolutku kruszyli skamieniałą ziemię, a spora przedtem bryła niepokojącomalała.Każdą okruszynę, każde ziarenko piasku badali bardzo dokładnie, niekiedy nawet podmikroskopem J�rgena, ale nigdzie nie dostrzegli nawet śladu żelaza, nie mówiąc już opłatkach rdzy.Bryła wciąż jeszcze była na tyle duża, że w jej wnętrzu mogła się kryćkrólewska korona.Zagłębienie w środku bryły stawało się coraz większe, zdawali sobie sprawę, że terazw każdej chwili powinni natknąć się na żelazo.Lub jego resztki.Prędzej jednak to ostatnie,niestety.Wstrzymywali dech z lęku, że zaraz wszystko rozsypie im się w rękach i zostaną zkupką rdzy przemieszanej z ziemią.- Ssie mnie w żołądku - jęknęła Tone.- A mnie serce wali jak młotem - dodał Martin.- Ja nie mogę opanować rąk, po prostu dygoczą jak w febrze - skarżył się J�rgen.Annika zapominała oddychać.Ale żadne nie zauważyło, że zza okna śledzą ichpodstępne oczy.Pinceta Martina natrafiła na coś twardszego niż skamieniała ziemia.- Stop! - wykrztusił ochryple.- Jest!J�rgen powolutku wbijał małą szpilę w bryłę.- Tu również!- To w każdym razie jest nie tylko rdza - stwierdziła Tone.Martin pospiesznie usuwał grudki ziemi, które przywarły do metalu.Teraz takżeAnnika, czyszcząca bryłę z przeciwległej strony, natrafiła na opór.- A właściwie to jak wygląda żelazna korona? - zapytała.- Były różne - wyjaśnił J�rgen.- Ale na ogół nic nadzwyczajnego.Zachowało się kilkai można je oglądać po muzeach.Są na przykład żelazne korony burgundzkie i jeszcze paręinnych.To zwykle wąskie obręcze, bardzo skąpo zdobione, przeważnie dodatkowymipłytkami z żelaza.Wartość historyczna jest najważniejsza.- Oj, tutaj odpadł duży płat! - zawołał Martin.- Jeśli to kawałek korony, to.nie chcępatrzeć!Z uwagą natomiast zaczął badać ów płaski kawałek, który odpadł od bryły.Niedostrzegał jednak nawet śladu metalu, wyłącznie ziemia.- Naprawdę odsłoniłeś fragment korony? - zapytał J�rgen.- Na to wygląda.Ale boję się spojrzeć.J�rgen przysunął się bliżej, chętny do pomocy.Martin mrugał i przecierał oczy [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki