Miszczuk Katarzyna Berenika Wilczyca [Rozdz. 17 26]

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Fakt, w humorku to on ostatnio nie był - mruknąłjakby do siebie Jack, który siedział naprzeciwko mnie.- Mo\e to hormony.- wyraził przypuszczenie Mark.Spojrzeliśmy na niego jak na kosmitę.- Chodzi mi tylko o to, \e dorastamy i nie wiadomo, cosię dzieje w naszych organizmach - wyjaśnił zawstydzonyswoją uwagą chłopak.- To dlaczego ty nie zaczynasz rzucać krzesłami.? -spytał go Jack.Mark umilkł i zapatrzył się w blat stołu.- Coś jest z nim nie tak - powtórzyłam z uporem ipatrząc na Akiego, spytałam: - Czy Max nie pali trawki.?Aki zerknął szybko na Ivette.Aha, to znaczy, \e ona nic niewiedziała.- A skąd ja mam to wiedzieć? Nie widać tego po nim.Dookoła nas od razu podniosły się głosy, \e Max nie mógłbyczegoś takiego zrobić.No tak, Max przecie\ nie miał \adnegopowodu, \eby brać narkotyki.Owszem, często bolała gogłowa, ale na to dostał jakieś leki, a one nie powinny dawaćtakich efektów ubocznych jak agresja.- Mo\e po prostu bardzo denerwuje go widok Carlosa -mruknął Aki.- Trzeba przyznać, \e facet jest upierdliwy.Gdyby ktoś taki zaczepiał moją dziewczynę, to te\ bym sięwkurzył.- Ale nie usiłowałbyś go zabić na oczach wszystkich -stwierdziłam.- Max działał raczej pod wpływem impulsu - dalejbronił przyjaciela Aki.- To na pewno było jednorazowezajście.- Oby - westchnęłam.Widział, \e coś z Maksem było nie tak, ale nie chciał tegogłośno przyznać.Nie dziwiło mnie jego zachowanie, po prostubył lojalny.Ale mnie wręcz przera\ało zachowanie Maksa.Tak, przera\ało!Tego wieczoru Max do mnie nie zadzwonił.Nawet go niewidziałam.Mo\e wcale nie miał zamiaru mnie przeprosić? Wka\dym razie ja te\ się do niego nie odezwałam.O nie, to on powinien zrobić pierwszy ruch!No i zrobił.Pod koniec jego wygnania ze szkoły, czyli wpiątek, znalazłam coś na biurku.Na początku sięprzestraszyłam.Wyszłam na kolację do jadalni i zostawiamuchylone okno w pokoju, a kiedy wróciłam.było otwarte nacałą szerokość.Chyba mo\na się przestraszyć?Rozejrzałam się po pokoju i zauwa\yłam, \e na biurku le\ałajakaś kartka przykryta czerwoną ró\ą.Od razu wiedziałam, \eto od Maksa.Co jak co, ale klasę to on ma.Podeszłam do okna i wzięłam kwiat do ręki.Ta ró\a piękniepachniała.Przeczytałam tekst na kartce.To był wiersz.Przepiękny wiersz.Nie było podpisu autora ani tytułu.Od razu przypomniały misię wszystkie te chwile z Maksem, kiedy słuchałam, jakdeklamował mi swoje wiersze albo śpiewał piosenki.Mo\erzeczywiście powinnam mu wybaczyć ten atak.W końcukiedy ja go widziałam z Carol, te\ miałam ochotę ją zabić.Nie wiedziałam, co o tym wszystkim myśleć.Spojrzałam nalas za ogrodzeniem.Nigdzie nie zauwa\yłam Maksa, aleczułam, \e był gdzieś tam w ciemności i patrzył na mnie.Zerknęłam tęsknie na jego okno.Od tygodnia co wieczórprzesiadywałam na parapecie w nadziei, \e usłyszę, jak gra nagitarze, a ciche dzwięki instrumentu ukołyszą mnie do snu jakdawniej.Usiadłam i teraz na parapecie.Puściłam sygnał na komórkęMaksa i zaczęłam obserwować krzaki otaczające naszeogrodzenie.W końcu się poruszyły.Pomachałam w tamtąstronę, zapraszając gestem, \eby do mnie przyszedł.Chwilę pózniej ju\ wspinał się po drzewie.Kiedy usiadł na gałęzi dokładnie naprzeciwko mnie,zatrzymał się, nie wiedząc, co ma dalej robić.Uśmiechnął siędo mnie prawie nieśmiało.Był bardzo zmieszany.- Aadny wiersz - powiedziałam.Kiwnął głową i wpatrzył się w parapet, jakby zobaczył tamnagle coś bardzo ciekawego.Miał podbite oko z zielono-\ółtą obwódką, warga te\ sięjeszcze nie zagoiła.- Jak twoja mama zareagowała, kiedy wróciłeś wtedydo domu? - spytałam.Max uśmiechnął się pod nosem i spojrzał na mnie z błyskiemrozbawienia w oczach.Wyglądał tak jak dawniej.- Wściekła się.Jeszcze nigdy jej takiej nie widziałem.Ale \ałuj, \e nie widziałaś mojego ojca.- Max zaśmiał sięcicho.- Kiedy powiedziałem im, \e zawiesili mnie na tydzień,mieli takie miny, jakby chcieli mnie zabić.Nie widziałam w tym co prawda nic śmiesznego, ale Maksanajwyrazniej to bawiło.Jednak on ma sporo wspólnego zAkim.- Mam szlaban na miesiąc - westchnął.- Chcieli mi za�brać komórkę, ale zdołałem ich jakoś powstrzymać.- Miesiąc to i tak krótko - upomniałam go [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki